همان وقتهایی که با تمام دلتنگی هایم به مرز تباهی می رسیدم....

و همه ی وجودم را درد در خود میگرفت...

میان دستهای بی رحم روزگار له میشدم...

میان هیاهو وقیل وقال دنیای نامراد با نگاه مهربانت مرا صدا میکردی...

دستهایم را میگرفتی و زیر گوشم آرام وآهسته آرامش را برایم زمزمه میکردی....

با بودنت بیادم می آوردی که هستم و بودنم را حس می کردم ...

میگفتی یادت باشه یکی همیشه هرجا هرلحظه دلواپس تو میشود...

یادت هست ؟!

میگفتی یکی هست که برای غمهایت هرشب با چشمهای خیس میخوابد...

یادت هست ؟!

میگفتی همیشه هستم و هیچوقت نمی روم ...

نه یادت نیست !شاید غبار فراموشی روی آنها را گرفته

تا بودی همه ی دنیابا تمام کج خلقی هایش برایم آرام میشد

همان روزها که هنوز برایت تکراری نبودم ...

خسته نبودی ...

با دلت حرف میزدی باور میکردی

حتی با لرزه ای کوچک در صدایم میفهمیدی چقدر در چشمهایم غم نهفته است ...

همان روزها که به داد من رسیدی با چراغ مهربانی از کوچه های تاریک گذشتیم برایم از روشنی گفتی

وقتی هر سایه کسی بود که مرا به ظلمت میبرد تو بادست مهربانی به تنم مرهم کشیدی ...

میدانی من هنوزم خسته ودربه در شهر غمم شبم از هر چه شبه سیاهتره ...

نمیدانی چقدر دلم تنگ میشود برای یک لحظه از آرامش آن روزها...

وقتی که همین خاطره ها تک به تک جلوی چشمهایم صف کشیده اند ...

گاه بغض ...

گاه گریه...

و گاهی لبخندی شیرین میان لحظه های عبوس این ثانیه ها میشوند

نمیدانی چقدر حس تلخی است با هر لحظه باخاطره ای زندگی کردن...

وقتی سخت تر میشود...

که میدانم یادی از من در خاطرتو موج نمی زند ...

دلم میخواست باور کنم که فراموش شدن را خوب یاد گرفته ای میخواهم باور کنم ...

ولی با دلم کلنجار میروم و او هیچگاه راضی نمیشود ...

همه ی حرفهایم که اه میشود با همین دردهای روزانه و تکراری ...

دراین سکوت مطلق گوشه ای ازدلم...

پنهانشان میکنم و مینشینم به انتظار معجزه ی عشق که به او ایمان آورده ام ...

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: